12 Μάη 2013
Το κάθε τι Εθνικό, έχει χαθεί. Όχι δεν είμαι εθνικιστής, αγαπώ όμως τη πατρίδα μου και πιο συγκεκριμένα, αγαπώ τη ζωή μας, τις παραδόσεις μας, τα φαγητά μας, τη μουσική μας, τη γλώσσα μας, τη κουλτούρα μας. Όπως το ίδιο αγαπά και κάθε άνθρωπος τη δική του πατρίδα. Αφύσικο; Καθόλου.
Πως όμως να γεύεσαι όλα αυτά σε μια πατρίδα, μπασταρδεμένη;
Μουσική ξένη, φαγητά ξένα, ομιλία Βαβέλ και Ιστορία ανείπωτη. Πιο πολύ πουλάει το κτελ Αλβανίας από τον φούρνο της γειτονιάς. Όχι, ξαναλέω δεν είμαι ούτε ρατσιστής, ούτε έχω ξενοφοβία. Αγαπώ και άλλες πατρίδες. Αρκεί να μην είναι η δικιά μου πατρίδα αναμειγμένη με άλλες και οι άλλες πατρίδες να αναμειγνύουν τη δική μου.
Όταν πηγαίνω στην Ισταμούλ, θέλω να νιώσω ότι είμαι εκεί. Δε θέλω να νιώσω ούτε Βυζαντινός, ούτε Ρωμιός. Όταν μπω σε ένα τζαμί, θέλω να νιώσω Μουσουλμάνος. Όταν βρεθώ στην Αμερική θέλω να νιώσω Αμερικάνος.
Η κάθε κοινότητα που έχει μεταναστεύσει σε άλλη χώρα, έχει κάθε δικαίωμα να μιλάει τη γλώσσα της, να γεύεται τα φαγητά της, να πιστεύει εκεί που πιστεύει και να λησμονεί τη πατρίδα της.
Να είσαι στη χώρα σου και να λησμονείς τη πατρίδα σου όμως, είναι πολύ χειρότερο από το να είσαι μετανάστης. Αυτό που φταίει δεν είναι οι άνθρωποι, ούτε οι πατρίδες. Είναι το διαδίκτυο, ο υπερκαταναλωτικός άνθρωπος, η διαφήμιση και το χρήμα. Η σχέση μεταξύ τους είναι : δημιουργώ μια καταναλωτική κοινωνία, το καταφέρνω μέσα από τη διαφήμιση η οποία ευνοείται ιδιαίτερα από το Ίντερνετ και φυσικά ο απώτερος στόχος μου είναι ο πλούτος.
Τώρα όμως που οι κοινωνίες είναι όλο και φτωχότερες, η αγοραστική τους ισχύ έχει ελαττωθεί ιδιαίτερα. Όμως η διαφήμιση δε πρέπει να πάψει, ειδάλλως "θα χαθούν οι κόποι μιας ζωής". Το Ίντερνετ είναι σχεδόν τζάμπα. Το ισοζύγιο όπως βλέπουμε βασιλεύει. Πολλές διαφημίσεις στο Ίντερνετ, λίγα λεφτά στη τσέπη, όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πλούτος.
Μένουν κάποιο άνεργοι, κάποιοι που τα περνάνε κάπως δύσκολα, άλλοι που δεν έχουν να φάνε ούτε να κοιμηθούν και άλλοι που μας αφήνουν για τον άλλον κόσμο. Δεν έχει σημασία.. "το μεροκάματο να βγαίνει" και ένας δυο θα ψοφήσουν. Αρκεί να μας ψηφίσουν..
Έγραψε κάποιος: πάντως οι Γερμανοί, πρώτη φορά θα βλέπουν μετανάστες με i-phone 5. Άγιο στόμα. Μακάρι να έβλεπαν μετανάστες με τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες, τα φυσικά τους χαμόγελα και τη φιλοξενία που τους δίνουν όταν μας έρχονται για τουρισμό. Χα χα χα. Σίγουρα σκεφτήκατε, μακάρι να μην υπήρχαν μετανάστες.. Εκεί το πάω. Εάν δεν ήταν τόσο μεγάλου όγκου τα προϊόντα που μπαίνουν(βγαίνουν) σε κάθε χώρα, δε θα υπήρχε μετανάστης.
Γιατί να στηρίξω την οικονομία της Γερμανίας σαν εργάτης για 10-15 χρόνια, ενώ μπορώ να προσφέρω τα ίδια και να ζήσω πιο όμορφα στη χώρα μου; Γιατί δε μπορεί να μου τα προσφέρει, λόγω αδύναμων παραγωγικών μέσων, εργοστασίων δηλαδή και χαμηλής καταναλωτικής ισχύς. Λύσαμε το πρόβλημα της χιλιετίας; Σίγουρα όχι. Είναι όμως το πρώτο βήμα.
Δημιουργούμε τις βάσεις της βιομηχανίας, διαγράφουμε τα κομματόσκυλα από τα συνδικαλιστικά όργανα, παράγουμε προϊόντα ίσης ποιότητας με τα ανταγωνιστικά, τα προωθούμε εσωτερικά και δίνουμε τη δύναμη στον καταναλωτή να τα ενισχύσει. Πρέπει να γίνει ο κύκλος. Πρέπει να πληρωθούν οι εργαζόμενοι, να δοθούν μισθοί-συντάξεις, να μάθουν και άλλα παιδιά γράμματα.
Δε φταίει το κράτος όμως, σας προλαβαίνω. Το κράτος δεν είναι δημόσιος κουμπαράς, γιατί βιώνουμε τα αποτελέσματα σήμερα. Ο επιχειρηματίας που σέβεται και γνωρίζει τον τίτλο που έχει, εάν ζει και μάχεται σε μια κοινωνία που επίσης γνωρίζει και σέβεται τον τίτλο του, τότε, δε θα μεταφέρει τη παραγωγή του, ούτε στα Σκόπια, ούτε στη Βουλγαρία.
Ποιος αγαπά όμως αυτόν που του δίνει ψωμί; Όλοι νομίζουν ότι παράγουν μέσα από την εργασία τους φοβερό και αμύθητο πλούτο, που τελικά τον εκμεταλλεύεται και τον καρπώνεται ένας άλλος, δηλαδή το αφεντικό του. Αυτή είναι η σκοπιά του Έλληνα. Γιαυτό και είναι μετανάστες τόσα χρόνια. Φτάνοντας στη Γερμανία, είναι όλα περίφημα και ιδανικά, ενώ στο τόπο τους είναι όλα "Ελλάδα".
